Zoute sneeuw

Zondag 12 februari. Het moet er dan toch eens van komen. Het rijden van een strandrace. Plaats van handeling : Rockanje.
De laatste echte vorstdag is achter de rug en er is dooi voorspeld met neerslag in een of andere vorm. De hoop is er nog even dat deze later in de middag pas gaat vallen maar zo'n 30 minuten voor de start dwarrelen de eerste kleine witte vlokjes door de geopende achterdeuren de auto in. Niet echt een fijn vooruitzicht voor de race maar het tempo van het omkleden wordt er gunstig door beïnvloed, dat dan weer wel.
Dat wordt duidelijk een ander ritje dan de dag ervoor toen ik met -9 maar door zon overgoten mijn nieuwe banden was gaan testen op het strand tussen Noordwijk en Scheveningen. De mensen had ik op een paar na duidelijk in verwarring gebracht met de melding dat ik 2 tatoeages had laten zetten. Sommige enthousiast (ik heb er ook 2! Waar zitten ze en hoe zien ze eruit?) en andere met afgrijzen (blehhhh, daar hou ik helemaal niet van!) maar ook waren er die de foto bij mijn bericht wel goed hadden bekeken. Het waren natuurlijk de 2 banden die ik had gemonteerd, 1 vóór en 1 achter : de Geax Tattoo Light.
Zonder huidbeschildering maar mét de noodzakelijke banden vloog ik op de zaterdag met de wind schuin mee en de zon op m'n kop over het harde zand dat op sommige plaatsen met een dunne sneeuw- of ijslaag was bedekt. Een goeie test om even het goede "strandgevoel" te krijgen en om wat te experimenteren met de bandenspanning! Een goede voorbereiding is natuurlijk noodzakelijk bij het betreden van onbekend terrein.
Tussen de sneeuwvlokken die steeds groter worden is er vandaag echter (nog) geen zon te bekennen. Ik heb mij omgekleed, mijn startnummer 44 opgespeld en mijn stuurbordje gemonteerd. Alles is klaar, alleen nog even wat inrijden.

Ja hallo, hier sta ik!

Terwijl Simone zich alvast met camera naar de start begeeft, rij ik eerst wat heen en weer bij de parkeerplaats en ga daarna even het strand op. Eerst in noordelijke richting om het terrein en de sporen te verkennen en daarna in zuidelijke richting om te kijken hoe het er daar voorstaat. De ondergrond is redelijk hard met wat stukken met mul en fijn zand. Voor de rest sneeuw en ijsschoten, dat wordt oppassen.
Even voor 10 ga ik naar de startstreep, in afwachting van het bevrijdende schot en de explosie van fietsbenen daarna. Het zal hard gaan in het begin met wind mee. Voornamelijk omdat het ook een wedstrijd is en dat gaat het altijd volle bak in het begin. 40km in het vooruitzicht (de toerrijders starten een kwartier later voor hun 25km) maar ik ga me niet over de kop rijden, het is tenslotte pas februari!
In een groot wit sneeuwgordijn gaan we er met 170 mannen en vrouwen aan beginnen als het startschot klinkt. Op zoek naar het goede spoor en het goede achterwiel.
Het is een lastig begin en ik kom ogen tekort om de tegenstanders, de zandsporen en de ijsschotsen in de gaten te houden. Maar het gaat goed, het tempo zit er lekker in en hoewel m'n achterwiel af en toe alle kanten op schiet kan ik goed volgen. De mulle stukken zand zijn duidelijk zwaarder en het lukt sommigen niet om overeind te blijven. Het lukt mij gelukkig wel en ik probeer in een mooi groepje te komen voor de terugweg met wind tegen. Na het keerpunt, even op een stuk fietspad, rij ik samen met nog wat anderen naar een klein groepje toe zodat we met een man of 10 (denk ik) weer het strand opdraaien.
Op het bredere stuk aangekomen zie ik zo'n 100 meter voor ons een groep van een man of 12 rijden. Ik denk nog : jammer, dat ik die aansluiting heb gemist. De gedachte is nog amper m'n hoofd uitgewaaid of ik zie de complete groep, als door een onzichtbare hand omvergeduwd, op de grond liggen!
Als lemmingen die zich en masse van de rotsen hebben laten vallen liggen ze kris kras door elkaar als ik ze passeer. Sommige staan snel op en proberen aan te sluiten, anderen staan over hun fiets gebogen of voelen aan een pijnlijk lichaamsdeel. Ik vind het niet erg, dat was op deze manier een makkelijke inhaalmanoeuvre!
De wielersport is soms hard en meedogenloos en in de wedstrijd is er geen tijd voor medelijden.
Ik ben het dan ook snel vergeten en concentreer mij weer op het spoor dat ik moet volgen door de alsmaar dikker wordende sneeuwwolken. De finish en de bijbehorende geluiden komen snel weer dichterbij en op kop van de groep ga ik over de denkbeeldige witte lijn en begin aan de zuidelijke lus. In een windvlaag hoor ik dat mijn naam even uit de speakers klinkt, een kort moment van plaatselijke roem.

In het stuk wind tegen is de groep uitgedund tot 6 man en na een klein stuurfoutje valt er een gat en de 5 rijden langzaam van me weg. Ik vloek in mezelf en probeer de harde ondergrond te vinden maar het lukt me niet. Het zand is hier duidelijk wat zachter en ik stuur richting vloedlijn op zoek naar vaste grond.
Ik kan nog net aanhaken bij een man in het blauw die hard voorbij komt. Hier is het duidelijk beter en de snelheid schiet weer omhoog. Bij het keerpunt heb ik de mannen waarbij ik eerst moest lossen weer ingehaald. We moeten van de fiets en lopend het duin op, een meter of 20 ben ik weer de hardloper van vroeger, en draaien even later weer voor de wind. Wederom een terugweg en niet de laatste.
Voor de wind gaat het een stuk sneller nu, ook omdat ik nu gelijk de richting van de vloedlijn kies. Snel erna wordt ik een duo als ik schuin achter mij een voorwiel zie verschijnen. Nog wat later een trio als we een voorligger oppikken maar daar blijft het bij.
De sneeuwbuien zijn eindelijk minder geworden als ik voor de 2e keer de finishstreep passeer. We gaan verder in noordelijke richting, bekend terrein nu. Zo leer je snel.
Op weg naar het keerpunt zie ik de koplopers van de wedstrijd mij tegemoet komen. 2 man in het blauw en kort daarachter een derde. Ze liggen niet eens zo ver voor vind ik en mijn zelfrespect stijgt met elke omwenteling van m'n pedalen. Ik begin dat rijden op het strand zowaar leuk te vinden. Ervaringsdeskundige Martin Kool had mij er al voor gewaarschuwd dat ik hoogstwaarschijnlijk verslaafd zou raken aan dat crossen door het zand. Een ietwat voorbarige conclusie maar ik heb plezier, dat is zeker!
Het keerpunt is dit keer wat eerder, het fietspad kom ik niet meer tegen, en de wind blaast weer in mijn gezicht dit keer zonder sneeuw. Hoe dichter we weer bij de "bewoonde wereld" komen des te meer begin ik te twijfelen of er überhaupt nog een 2e zuidelijke lus komt. Zelf ben ik uitgegaan van 2 volledige rondes maar als het finishdoek vaag in de verte te zien is beginnen de 2 vóór mij onrustig op hun zadels te schuiven. Ik spaar me met nog het nodige in het vooruitzicht maar zit ik wellicht zinloos energie op te potten voor wedstrijdkilometers die er niet gaan komen? Het finishdoek steekt steeds duidelijker tegen de witte achtergrond af en als de 2 renners voor mij even later op de pedalen gaan staan weet ik het zeker. We gaan finishen! Uiteraard heeft mijn twijfel er voor gezorgd dat mijn reactie vééél te laat is. Ik ga daarom niet als 36e maar als 38e over de finish. Heel tevreden, dat zeker, maar met de juiste info had er misschien nog meer in gezeten. Simone komt op me aflopen en verwacht dat ik mij uitgeput in haar armen laat vallen. Het tegendeel is waar. Ik ben helemáál niet moe en nog zo winterfris als een sneeuwhoentje! Een teken dat de conditie toch al de goede kant opgaat na amper 7 weken training.
We zoeken snel de warmte op, want koud is het nog steeds, en in een verwarmde tent lever ik mijn stuurbordje in en laat ik mijn rugnummer door onbekende vrouwenhanden losspelden. Mijn verzoek voor een snelle rugmassage wordt helaas niet ingewilligd, het enige wat ik kan ontvangen is een bidon die ik dan ook graag in ontvangst neem. Voor Simone haar verzameling.
Als de fiets even later weer schoon in de auto staat, gaan we snel richting huis. Nog niet verslaafd aan het strandracen maar het was een prima debuut en een leuke ervaring. Een half uur na mijn finish proef ik nog het zout van de zeesneeuw op mijn lippen en het smaakt in ieder geval naar meer, maar of dat deze winter nog gaat gebeuren? Hou mijn blog in de gaten dan merk je het vanzelf! :-)