Zoute sneeuw

Zondag 12 februari. Het moet er dan toch eens van komen. Het rijden van een strandrace. Plaats van handeling : Rockanje.
De laatste echte vorstdag is achter de rug en er is dooi voorspeld met neerslag in een of andere vorm. De hoop is er nog even dat deze later in de middag pas gaat vallen maar zo'n 30 minuten voor de start dwarrelen de eerste kleine witte vlokjes door de geopende achterdeuren de auto in. Niet echt een fijn vooruitzicht voor de race maar het tempo van het omkleden wordt er gunstig door beïnvloed, dat dan weer wel.
Dat wordt duidelijk een ander ritje dan de dag ervoor toen ik met -9 maar door zon overgoten mijn nieuwe banden was gaan testen op het strand tussen Noordwijk en Scheveningen. De mensen had ik op een paar na duidelijk in verwarring gebracht met de melding dat ik 2 tatoeages had laten zetten. Sommige enthousiast (ik heb er ook 2! Waar zitten ze en hoe zien ze eruit?) en andere met afgrijzen (blehhhh, daar hou ik helemaal niet van!) maar ook waren er die de foto bij mijn bericht wel goed hadden bekeken. Het waren natuurlijk de 2 banden die ik had gemonteerd, 1 vóór en 1 achter : de Geax Tattoo Light.
Zonder huidbeschildering maar mét de noodzakelijke banden vloog ik op de zaterdag met de wind schuin mee en de zon op m'n kop over het harde zand dat op sommige plaatsen met een dunne sneeuw- of ijslaag was bedekt. Een goeie test om even het goede "strandgevoel" te krijgen en om wat te experimenteren met de bandenspanning! Een goede voorbereiding is natuurlijk noodzakelijk bij het betreden van onbekend terrein.
Tussen de sneeuwvlokken die steeds groter worden is er vandaag echter (nog) geen zon te bekennen. Ik heb mij omgekleed, mijn startnummer 44 opgespeld en mijn stuurbordje gemonteerd. Alles is klaar, alleen nog even wat inrijden.

Ja hallo, hier sta ik!

Terwijl Simone zich alvast met camera naar de start begeeft, rij ik eerst wat heen en weer bij de parkeerplaats en ga daarna even het strand op. Eerst in noordelijke richting om het terrein en de sporen te verkennen en daarna in zuidelijke richting om te kijken hoe het er daar voorstaat. De ondergrond is redelijk hard met wat stukken met mul en fijn zand. Voor de rest sneeuw en ijsschoten, dat wordt oppassen.
Even voor 10 ga ik naar de startstreep, in afwachting van het bevrijdende schot en de explosie van fietsbenen daarna. Het zal hard gaan in het begin met wind mee. Voornamelijk omdat het ook een wedstrijd is en dat gaat het altijd volle bak in het begin. 40km in het vooruitzicht (de toerrijders starten een kwartier later voor hun 25km) maar ik ga me niet over de kop rijden, het is tenslotte pas februari!
In een groot wit sneeuwgordijn gaan we er met 170 mannen en vrouwen aan beginnen als het startschot klinkt. Op zoek naar het goede spoor en het goede achterwiel.
Het is een lastig begin en ik kom ogen tekort om de tegenstanders, de zandsporen en de ijsschotsen in de gaten te houden. Maar het gaat goed, het tempo zit er lekker in en hoewel m'n achterwiel af en toe alle kanten op schiet kan ik goed volgen. De mulle stukken zand zijn duidelijk zwaarder en het lukt sommigen niet om overeind te blijven. Het lukt mij gelukkig wel en ik probeer in een mooi groepje te komen voor de terugweg met wind tegen. Na het keerpunt, even op een stuk fietspad, rij ik samen met nog wat anderen naar een klein groepje toe zodat we met een man of 10 (denk ik) weer het strand opdraaien.
Op het bredere stuk aangekomen zie ik zo'n 100 meter voor ons een groep van een man of 12 rijden. Ik denk nog : jammer, dat ik die aansluiting heb gemist. De gedachte is nog amper m'n hoofd uitgewaaid of ik zie de complete groep, als door een onzichtbare hand omvergeduwd, op de grond liggen!
Als lemmingen die zich en masse van de rotsen hebben laten vallen liggen ze kris kras door elkaar als ik ze passeer. Sommige staan snel op en proberen aan te sluiten, anderen staan over hun fiets gebogen of voelen aan een pijnlijk lichaamsdeel. Ik vind het niet erg, dat was op deze manier een makkelijke inhaalmanoeuvre!
De wielersport is soms hard en meedogenloos en in de wedstrijd is er geen tijd voor medelijden.
Ik ben het dan ook snel vergeten en concentreer mij weer op het spoor dat ik moet volgen door de alsmaar dikker wordende sneeuwwolken. De finish en de bijbehorende geluiden komen snel weer dichterbij en op kop van de groep ga ik over de denkbeeldige witte lijn en begin aan de zuidelijke lus. In een windvlaag hoor ik dat mijn naam even uit de speakers klinkt, een kort moment van plaatselijke roem.

In het stuk wind tegen is de groep uitgedund tot 6 man en na een klein stuurfoutje valt er een gat en de 5 rijden langzaam van me weg. Ik vloek in mezelf en probeer de harde ondergrond te vinden maar het lukt me niet. Het zand is hier duidelijk wat zachter en ik stuur richting vloedlijn op zoek naar vaste grond.
Ik kan nog net aanhaken bij een man in het blauw die hard voorbij komt. Hier is het duidelijk beter en de snelheid schiet weer omhoog. Bij het keerpunt heb ik de mannen waarbij ik eerst moest lossen weer ingehaald. We moeten van de fiets en lopend het duin op, een meter of 20 ben ik weer de hardloper van vroeger, en draaien even later weer voor de wind. Wederom een terugweg en niet de laatste.
Voor de wind gaat het een stuk sneller nu, ook omdat ik nu gelijk de richting van de vloedlijn kies. Snel erna wordt ik een duo als ik schuin achter mij een voorwiel zie verschijnen. Nog wat later een trio als we een voorligger oppikken maar daar blijft het bij.
De sneeuwbuien zijn eindelijk minder geworden als ik voor de 2e keer de finishstreep passeer. We gaan verder in noordelijke richting, bekend terrein nu. Zo leer je snel.
Op weg naar het keerpunt zie ik de koplopers van de wedstrijd mij tegemoet komen. 2 man in het blauw en kort daarachter een derde. Ze liggen niet eens zo ver voor vind ik en mijn zelfrespect stijgt met elke omwenteling van m'n pedalen. Ik begin dat rijden op het strand zowaar leuk te vinden. Ervaringsdeskundige Martin Kool had mij er al voor gewaarschuwd dat ik hoogstwaarschijnlijk verslaafd zou raken aan dat crossen door het zand. Een ietwat voorbarige conclusie maar ik heb plezier, dat is zeker!
Het keerpunt is dit keer wat eerder, het fietspad kom ik niet meer tegen, en de wind blaast weer in mijn gezicht dit keer zonder sneeuw. Hoe dichter we weer bij de "bewoonde wereld" komen des te meer begin ik te twijfelen of er überhaupt nog een 2e zuidelijke lus komt. Zelf ben ik uitgegaan van 2 volledige rondes maar als het finishdoek vaag in de verte te zien is beginnen de 2 vóór mij onrustig op hun zadels te schuiven. Ik spaar me met nog het nodige in het vooruitzicht maar zit ik wellicht zinloos energie op te potten voor wedstrijdkilometers die er niet gaan komen? Het finishdoek steekt steeds duidelijker tegen de witte achtergrond af en als de 2 renners voor mij even later op de pedalen gaan staan weet ik het zeker. We gaan finishen! Uiteraard heeft mijn twijfel er voor gezorgd dat mijn reactie vééél te laat is. Ik ga daarom niet als 36e maar als 38e over de finish. Heel tevreden, dat zeker, maar met de juiste info had er misschien nog meer in gezeten. Simone komt op me aflopen en verwacht dat ik mij uitgeput in haar armen laat vallen. Het tegendeel is waar. Ik ben helemáál niet moe en nog zo winterfris als een sneeuwhoentje! Een teken dat de conditie toch al de goede kant opgaat na amper 7 weken training.
We zoeken snel de warmte op, want koud is het nog steeds, en in een verwarmde tent lever ik mijn stuurbordje in en laat ik mijn rugnummer door onbekende vrouwenhanden losspelden. Mijn verzoek voor een snelle rugmassage wordt helaas niet ingewilligd, het enige wat ik kan ontvangen is een bidon die ik dan ook graag in ontvangst neem. Voor Simone haar verzameling.
Als de fiets even later weer schoon in de auto staat, gaan we snel richting huis. Nog niet verslaafd aan het strandracen maar het was een prima debuut en een leuke ervaring. Een half uur na mijn finish proef ik nog het zout van de zeesneeuw op mijn lippen en het smaakt in ieder geval naar meer, maar of dat deze winter nog gaat gebeuren? Hou mijn blog in de gaten dan merk je het vanzelf! :-)

Goede voornemens

Allereerst de allerbeste wensen voor 2012 voor al mijn (al dan niet afgehaakte) bloglezers. Het heeft de laatste tijd flink geëchood in deze "blogruimte" zonder nieuwe berichten en verlaten bezoekers. Tijd dus voor goede voornemens die op alle gebied hard nodig zijn. De vetreserve rond mijn middel begint weer angstvallige vormen aan te nemen en de benen staan al weken stil. Het ontbreken van motivatie heeft mij weer in de lastige positie van het "opnieuw opstarten" gebracht. Ik weet hoe moeilijk het is om na een lange rustperiode de draad weer op te pakken maar ik ben nog dommer (of liever luier) dan die ezel en diezelfde steen. De zoveelste keer dat ik er met mijn harses tegen aan stoot! Hoe ouder hoe wijzer luidt het spreekwoord maar ik schijn het niet te leren. Een racefiets voor de wintermaanden met mooie nieuwe Shimano Ultegra groep erop en een spliksplinterhagelfonkelnieuwe Cube MTB staan er helemaal klaar voor. Schoon, blinkend (matglans door een dun laagje stof) en ready to go! Aan het materiaal ligt het niet.

Het is simpel. Ik moet gewoon een flinke schop onder mijn reet krijgen, er zijn geen excuses meer.

Het jaar 2012 zou toch mijn jaar moeten worden. "Verlost" van alle Ad6-perikelen en zonder agenda vol ellenlange toertochten kan ik voor 100% het eerste volledige wedstrijdjaar in. De sportklasse-licentie ligt al te glimmen op het nachtkastje en met de indeling in de categorie Masters 50+ kan ik de bloemen bij wijze van spreken al ruiken. Dit zou toch het jaar worden waarin ik alle voordelen ging uitbuiten en omzetten in resultaten? Nu ik kan profiteren laat de motivatie het afweten. De timing is dus ook al om te huilen!

Goede voornemens daar heb ik dus eigenlijk helemaal niets aan realiseer ik mij nu. Het is al te laat voor plannen, ik moet het nu gaan doen. Geen tijd meer voor Wordfeud of andere nutteloze smartphone spelletjes. De fiets, de fiets en anders niets. Ik moet nu gaan beginnen. NU!!!!

Vanavond op de Tacx. Zeker weten.

2 Landen Koers

Na veel rondjes om de kerk, door winkelstraten of zomaar een parcours ergens in een stadswijk was het tijd voor wat anders. De 2 Landen Koers vanuit Someren-Eind over een afstand van 126km, met 200 man dwars door Brabant en België. Laten we zeggen dat er na een stuk of 5 tartaartjes (citeriums) nu een T-bone steak (klassieker) van 6 ons op m'n bord lag. Een flinke hap maar wel errrrrug lekker!

Na een nacht die klonk als de Niagara-watervallen begon de zondagochtend met een snelle blik op de buienradar gevolgd door opluchting. De Brabantse lucht bleek schoon te zijn! De met water gevulde wolken dreven voornamelijk over de kustgebieden. Met goede hoop op een droge dag vertrokken we dan ook richting de Viergang in Pijnacker, het verzamelpunt van de Restore-ploeg. Want het was geen individuele actie geweest om aan deze koers deel te nemen maar een heus initiatief vanuit de club. En gelijk een mooie gelegenheid om kennis te maken met enkele van mijn fietsende clubgenoten.

Een lichtblauwe colonne vertrok om 9 uur naar Someren, 3 vrouwen (hoe goed kun je het treffen met zo'n ploegbegeleiding?) en 8 renners sterk. Klaar om er een mooie wedstrijd van te maken.

Om kwart voor 11 arriveerden we op de plaats van bestemming waar de zon lekker scheen!m We gingen we op zoek naar een parkeerplek en de startnummers werden opgehaald. De verkleedpartij, naast de kerk nog wel, zorgde wellicht voor wat scheve blikken en op hol geslagen pacemakers in het plaatselijke bejaardentehuis tegenover het statige gebouw maar daar stoort de gemiddelde wielrenner zich niet aan. Alles is ondergeschikt aan de koers! :-)

Maxim, Tom, Marc, Rob, Chris, Anne Willem, Erik en Ton

Nadat we ons allemaal in de opvallende Restore-kleding hadden gehesen stelden we ons op in rijen van 8 (1 dus) voor de groepsfoto en vertrokken in een walm van geheime smeerselluchtjes richting de start.

De wedstrijd.

Geneutraliseerd het dorp uit. Auto's, politiemotoren en verkeersregelaars voorop. Het leek potverdorie de Tour de France wel, alleen ontbraken de duizenden mensen in rijen dik langs de kant. De Brabantse bevolking was duidelijk minder massaal achter de geraniums vandaan gekomen. Misschien moet er volgende keer een reclamekaravaan voorop want als er wat gratis te halen is dan komen wij Nederlanders wel ons bed uit!

Buiten het dorp ging de vlag van de wedstrijdleider naar beneden (althans zo stel ik me het voor, ik heb niks gezien) en ging het los!
Met 200 man een goed plekkie zoeken op een weg van misschien 5 meter breed is een rommelige bedoening en dat leidt soms tot vreemde acties. Precies na 6,5 km resulteerde dat al in een kromme spaak, een verloren spaakmagneetje en bloed aan m'n duim (geen idee hoe dat is gekomen trouwens) omdat een renner voor mij een rare manoeuvre naar rechts maakte waarmee hij zijn achterderailleur in mijn voorwiel plantte. Met wat kunst en vliegwerk bleef ik overeind maar moest verder met een kleine slag in m'n wiel en bleef de rest van de koers verstoken van info via mijn fietscomputer. Iets wat me nog een beetje zou gaan opbreken.
Het ging voor m'n gevoel snel, vooral met de wind mee, maar in de buik van het peloton kon ik makkelijk volgen. De zuiging is daar goed merkbaar en hoorbaar in het geruis van de banden op het asfalt. Af en toe zag ik de renners vooraan tegen de wind in harken terwijl ik verscholen tussen de vele ruggen rustig meepeddelde. Maar misschien was ik wel beter dan ik dacht!
Ik probeerde me wat naar voren te werken, iets wat mijn ervaren ploeggenoten veel beter en sneller lukt, en toen gebeurde er iets onverwachts! Ik schoot links langs het peloton en demarreerde naar een eenzame renner die zo'n 50 meter voor de meute net even eerder hetzelfde had gedaan. Met onbekende snelheid was ik na zo'n 10 sec. in zijn achterwiel en even later sloten er nog 2 renners aan. Ik zat in een kopgroep! Niet echt een geplande actie maar een impulsieve want soms wint je instinct het van je verstand.
Met 4 man los en we probeerden te "draaien" zoals dat dan heet. Tegen de wind in en zonder de bescherming van het peloton voelde ik al gauw dat de inspanning zo vooraan een stuk groter en in dit geval te groot was. Ik reed op en over de limiet en moest af en toe m'n beurt verzaken. De samenwerking was sowieso ver te zoeken en de vlucht duurde dan ook niet lang. Na zo'n 5 minuten spartelen werden we weer door het peloton opgeslokt. Als weerloos aas voor een grote vis. Kansloos.
Weer terug op mijn bescheiden plek in de massa was het na mijn korte avontuur tijd om wat te eten. Energiereep, gelletje. Brandstof voor wat nog komen ging. En dat kwam sneller dan verwacht. Zonder enig idee van de afgelegde afstand (als gevolg van...) en met de koolhydraten nog vers in de slokdarm reden we ineens wel een sinds die ochtend erg bekend dorp in. Someren-Eind stond er op het blauwe bord wat in een flits aan mij voorbij ging even later gevolgd door hekken en een finishstreep. Nog maar 2 plaatselijke rondjes! De tijd en kilometers waren voorbij gevlogen.
De snelheid vloog omhoog toen we het dorp weer uit waren. Het peloton werd op een lint getrokken en op de kant gezet en ik realiseerde me te laat dat ik te ver van achteren zat. Het onvermijdelijke gebeurde. Er was een kleine valpartij in een bocht, waar ik gelukkig omheen kon rijden, en er ontstond een gat op een stuk waar de flink aangewakkerde wind tegen stond. Ik gaf alles wat ik nog over had maar kon de aansluiting niet meer maken en zag het langgerekte peloton langzaam uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Ik probeerde nog aan te pikken bij andere renners die er afgewaaid waren maar de teleurstelling was in mijn benen geslagen en hadden het tempo eruit verdrongen. Onze ploegleiderswagen kwam met vragende blikken achter de ramen langs maar er was geen tijd voor uitleg of toelichting. Zij moesten verder in de wedstrijd die voor mij binnen een paar minuten en onverwacht snel voorbij was. Dit werd nog eens benadrukt toen ik de man in de bezemwagen in het voorbijgaan naar me zag kijken en iets op een lijst zag schrijven. Zoiets van "nr.120 toedeledoki!"
Ik fietste het rondje rustig uit en poseerde me bij de finish in het zonnetje om de overige renners te zien finishen. Ik voelde me een voetballer die gewisseld in de dug-out teleurgesteld op het laatste fluitsignaal wacht. Jammer, maar volgende keer beter!
De kopgroep finishte en ook de rest kwam vervolgens in grote en kleinere groepen over de streep. De 2 Landen Koers zat erop en ik ging op zoek naar onze bus waar mijn ploegmaten inmiddels waren verzameld. Verhalen en ervaringen werden uitgewisseld zoals die van een onbekende renner die bij 1 van de wegversmallingen keihard op een paaltje was geknald. Het was vlak achter mij gebeurd, had het niet gezien maar wel de klap en het schuiven van carbon en metaal over het asfalt gehoord (mensenvlees is geruisloos). Minder schokkend maar zeker zo lullig was de diskwalificatie van Chris die tijdens de neutralisatie, ongetwijfeld buiten zijn schuld om, vóór de motoren was gekomen. De jury was onverbiddelijk en de wedstrijd bleek achteraf voor hem 1 grote chasse patat. Op jacht naar een klassering die hij nooit zou krijgen.
Na een snelle opfrisbeurt en verkleedpartij ging het een krap uurtje later weer richting de Randstad. Een ervaring rijker en een illusie armer zoals dat heet. Niet getreurd, in 2012 wordt alles anders en beter en in Someren-Eind gaan ze me zeker terugzien. Rehabilitatie, revanche. Genoeg redenen om terug te komen maar vooral omdat het een mooie koers is.
Mannen van Restore bedankt voor de ervaring en dames bedankt voor de steun en zorg en in het bijzonder mijn eigen meissie die me achter het stuur van de ploegwagen (en dus zo blij als een kind in een snoepwinkel) naar huis reed. Samen met het mooie weer zorgden jullie voor een mooie Brabantse dag. Graag snel weer!

Ronde van Krimpen a/d IJssel

De Algerabrug. Misschien wel de grootste drempel in de Ronde van Krimpen a/d IJssel van gisteravond. Met een wedstrijd die qua starttijd midden in de avondspits viel een opgave op zich om op tijd aan de andere kant van de IJssel te komen. Maar het viel uiteindelijk mee en een verkeerschaos bleef uit. Maar sinds wanneer staat er eigenlijk een slagboom voor de oprit vanuit Capelle West?

v.l.n.r. @cab2wheels @MusicBlogsPics @Wielercafe en @WillemHus

Ook alle supporters waren op tijd voor de start en het was leuk te constateren dat het er deze keer al 6 waren! Dat 2 ervan tot het geslacht Canis lupus familiaris behoorden en geen idee hadden wat er zich allemaal om hen heen afspeelde doet niet ter zake. Ook zij waren, aan de kwispelende staarten te zien, blij dat ze erbij waren!

Nadat we de laatste bocht voor de finish nog even tot "twittercorner" hadden omgedoopt en even een kleine groepsfoto door Simone (@urichs) hadden laten maken konden we er weer aan beginnen : 40 km oftewel 25 rondjes langs braderiekraampjes, kermisattracties en Hollandse gebakkramen die er allemaal redelijk verlaten bij lagen want er was niet al te veel publiek. Alleen in de nabijheid van de finishstreep was het achter de hekken redelijk bezet en waarschijnlijk ook met écht wielerpubliek want volgens 1 van de uitbaters had niemand geld op zak!

concentratie

Het startschot klonk om 10 voor 6 en zoals altijd (voor zover ik daar al van mag spreken) ging gelijk de turbo erop. Het eerste rondje op volle snelheid is redelijk standaard en dat mijn vermoeden juist is zag ik later op mylaps.com en was de eerste omloop bij 9 van de 10 rijders de snelste!
Ik had me voorgenomen om wat zuiniger te rijden dan vorige week, temeer omdat er toch nog een vervelend windje stond die het er samen met de versmallingen in het parcours, de krappe bochten met vluchtheuvels en de hobbelende finishstraat een lastig rondje van maakte. Ik zocht dan ook een goed windscherm op en vond hem in rugnummer 59. Een grote kerel in het blauw en met ongezond bruine benen! Niet dat ik 25 rondjes lang in zijn wiel heb gezeten maar zo af en toe kwam zijn brede postuur goed van pas om even bij te komen.
Ik probeerde weer goed voorin te koersen wat aardig lukte en heb ook niet gezien dat het peloton achter mij aardig verbrokkelde en dat er wat renners afwaaiden. Halverwege haalden we een groepje van een man of 7 in en ik vroeg mij al af wanneer die dan ontsnapt waren? Hetgeen ook niet zo bleek te zijn.

met de winnaar in mijn wiel!

Een lastig rondje dus met voor mij persoonlijk nog even een schrikmomentje toen ik in een bocht met mijn stuur in een wapperende lus van het rood/witte afzettingslint haakte. Een korte ruk aan het stuur bracht me iets uit evenwicht en zorgde voor een stoot adrenaline maar het lint brak gelukkig makkelijk en ik bleef overeind. Ik bleef ook goed overeind in de vele ontsnappingspogingen vooraan en het lukte uiteindelijk niemand om weg te komen. Een compleet peloton ging dan ook de laatste ronde in en de nervositeit ging parallel aan de snelheid omhoog! Links en rechts probeerden renners naar voren te komen en zich te positioneren voor het laatste rechte eind. In de op 1 na laatste bocht kon ik mooi aan de buitenkant naar voren schuiven en begon ik in een redelijke positie aan het laatste stuk. Een tandje zwaarder en voluit! Verstand (bijna) op nul en blik op oneindig en rammen! Eigenlijk een simpele opdracht aan mezelf : zo hard mogelijk fietsen. Staan op de pedalen totdat de brand in je bovenbenen je dwingt om te gaan zitten. Aan het feit dat ik niet meer werd gepasseerd mag ik vaststellen dat ik het aardig deed. 7 man voor mij deden het nog ietsje beter en de 8e plaats was mijn deel. M'n eerste top 10 klassering was een feit!

follow the leader !

Na een rondje rustig uitrijden voegde ik mij bij m'n supportersclub en nam de kussen van m'n liefste supporter Simone in ontvangst. Die krijg ik gewoon na elke koers (zelfs elke dag!) en daarvoor hoef ik niet op een podium te staan, haha!
Dat podium komt na deze 8e plaats nu toch wel aardig in zicht maar blijft waarschijnlijk voor dit jaar nog buiten bereik want het wegseizoen loopt zo onderhand op z'n einde. Maar ik kijk al met vertrouwen uit naar volgend jaar! A.s. zondag eerst nog de Twee Landen Koers vanuit Someren (met 130km en een peloton van 170 man wordt dat even andere koek!) en dan waarschijnlijk nog in Lisse en dan is het gedaan voor 2011.
Wederom ging ik tevreden naar huis en op naar de volgende zou ik zeggen. Zondag een Brabants gevecht met de Belgen. Amai, dat wordt spannend maar ik heb er zin in!

Ronde van Bergpolder-Liskwartier

Stortregens, stormachtige wind, afgerukte takken en rondvliegende dakpannen. Nee, als we op dinsdagavond hadden moeten rijden dan was het geen pretje geweest. Gelukkig was het gisteravond een stuk beter. De wind had een wat vriendelijker karakter en zelfs de zon kwam nog even kijken wat er allemaal daar in Rotterdam te doen was.
De ronde van Bergpolder-Liskwartier. 2 stadswijken in het noorden van de (bijna) grootste havenstad ter wereld. Nou eigenlijk kan je niet van een rondje spreken. Meer een heen-en-weertje. Een lang, vrijwel recht stuk van zo'n 800 meter, een 180 graden bocht, en aan de andere kant van de met bomen en struiken begroeide middenberm weer terug.

Lastig om steeds vanuit bijna stilstand het tempo weer aan te jagen tot aan de maximum snelheid binnen de bebouwde kom. Het kost kracht en ik voelde de bovenbenen aardig na de wedstrijd.
Die ging vooraf aan de onthulling door Peter Winnen van een geel wielermonument waarvan ik het verhaal en de bedoeling heb gemist. Tijdens het inrijden klonk er wel van alles uit de speaker maar daar had ik niet echt oren voor.
Bijna 40 man aan de start in de Sportklasse voor 25 ronden over mooi glad, droog asfalt. Geen echt uitdagend parcours maar in ieder geval wel prima op te rijden. Ik heb het niet zo op steentjes, ben er nooit een fan geweest. Blijft voor mij een raadsel waarom mensen het leuk vinden om bijvoorbeeld Parijs-Roubaix te fietsen of de Vlaamse keienklassiekers. Geef mij maar een mooi zwart tapijt, eventueel met wat witte strepen.
25 ronden dus waarvan ik er over minimaal 15 helemaal niks interessants kan vertellen. Behalve dan dat ik steeds langs een terras kwam waar hele slechte artiesten optraden (of in ieder geval minstens 1). Was ook nog eens bij de langzaamste bocht van de 2 dus werden mijn oren onnodig lang gekweld. Flink op de pedalen gaan staan om daar zo snel mogelijk weg te komen was de enige remedie.

In de overige 10 heb ik me eigenlijk te druk gemaakt in mijn ijver om voorin het peloton te blijven en onnodig veel in de wind gereden. Teveel meegesprongen met ontsnappingspogingen van anderen waarvan ik er bij 1 niet eens in het wiel kon blijven, zo hard ging 'ie! Achteraf gezien wat teveel kracht verspeeld al moet ik zeggen dat ik aan het eind nog aardig wat over had.
Het draaide dus uit op een sprint van het peloton. Dat er nog 5 vooruit zaten is me min of meer ontgaan maar was voor mij op dat moment ook niet echt van belang. Een "massa"sprint daar ging ik mij voor het eerst eens serieus in mengen. Met de snelheid was niks mis, ik had nog wel wat harder gekund en meer naar voren kunnen schuiven als ik niet aan de linkerkant ingesloten was geraakt. Positie bepalen blijkt niet echt makkelijk en is ook een beetje een kwestie van geluk en durf. Daar moeten we dus nog een beetje aan gaan werken en dat betekent dus veel koersen rijden volgend jaar.

Maar over gisteravond was ik uiteindelijk tevreden en bleek zelfs prijs te hebben gereden. Het moet niet gekker worden! "Daar kan je mee thuis komen", zei de grijsaard achter het tafeltje waarvan ik een witte envelop in mijn handen kreeg gestopt. Hij lachte er uitbundig bij, mijn prestatie daarbij degraderend tot een bedenkelijk niveau. In zijn optiek dan, niet in de mijne.
Terwijl de A-amateurs inmiddels hun rondjes draaiden ging ik op weg naar mijn privé-kleedkamer op mijn werkadres, amper 100 meter van het parcours. Daar kon ik mij in alle rust omkleden en de inhoud van de envelop bekijken. Die bestond uit 5 hele euro die niet werd besteed aan een Big Mac maar wat later zou verdwijnen in de spaarpot van mijn jongste supporter.
Ondanks dat er nog waren die hadden afgezegd was mijn supportersschare gisteravond maar liefst ver-5-voudigd in vergelijking met afgelopen zondag. Wat een luxe! Nog even en ze moeten een bus gaan huren! :-)) Alhoewel, dat is natuurlijk alleen voor de echte toppers weggelegd en ik ben nog maar op z'n best een middenmoter. Gisteravond in ieder geval letterlijk : 19e van de 38 finishers.
 Komend weekend even geen koers maar op naar het mooi Zuid-Limburg. Meedoen met Boogie's Extreme. Een cyclo. Ik ben al bijna vergeten hoe dat ook alweer was. Kilometers maken en de tempohardheid wat opvijzelen. Alles ter voorbereiding van de laatste paar wedstrijden. Daarvan is de volgende op 14 september. See you in Krimpen a/d IJssel !!

P.S.
Vraag van de dag : Als je in de Sportklasse al 18 rondes dit jaar hebt gewonnen fiets je dan sportief gezien wel mee in de goede categorie?

Voor meer foto's klik dan hier.