2 Landen Koers

Na veel rondjes om de kerk, door winkelstraten of zomaar een parcours ergens in een stadswijk was het tijd voor wat anders. De 2 Landen Koers vanuit Someren-Eind over een afstand van 126km, met 200 man dwars door Brabant en België. Laten we zeggen dat er na een stuk of 5 tartaartjes (citeriums) nu een T-bone steak (klassieker) van 6 ons op m'n bord lag. Een flinke hap maar wel errrrrug lekker!

Na een nacht die klonk als de Niagara-watervallen begon de zondagochtend met een snelle blik op de buienradar gevolgd door opluchting. De Brabantse lucht bleek schoon te zijn! De met water gevulde wolken dreven voornamelijk over de kustgebieden. Met goede hoop op een droge dag vertrokken we dan ook richting de Viergang in Pijnacker, het verzamelpunt van de Restore-ploeg. Want het was geen individuele actie geweest om aan deze koers deel te nemen maar een heus initiatief vanuit de club. En gelijk een mooie gelegenheid om kennis te maken met enkele van mijn fietsende clubgenoten.

Een lichtblauwe colonne vertrok om 9 uur naar Someren, 3 vrouwen (hoe goed kun je het treffen met zo'n ploegbegeleiding?) en 8 renners sterk. Klaar om er een mooie wedstrijd van te maken.

Om kwart voor 11 arriveerden we op de plaats van bestemming waar de zon lekker scheen!m We gingen we op zoek naar een parkeerplek en de startnummers werden opgehaald. De verkleedpartij, naast de kerk nog wel, zorgde wellicht voor wat scheve blikken en op hol geslagen pacemakers in het plaatselijke bejaardentehuis tegenover het statige gebouw maar daar stoort de gemiddelde wielrenner zich niet aan. Alles is ondergeschikt aan de koers! :-)

Maxim, Tom, Marc, Rob, Chris, Anne Willem, Erik en Ton

Nadat we ons allemaal in de opvallende Restore-kleding hadden gehesen stelden we ons op in rijen van 8 (1 dus) voor de groepsfoto en vertrokken in een walm van geheime smeerselluchtjes richting de start.

De wedstrijd.

Geneutraliseerd het dorp uit. Auto's, politiemotoren en verkeersregelaars voorop. Het leek potverdorie de Tour de France wel, alleen ontbraken de duizenden mensen in rijen dik langs de kant. De Brabantse bevolking was duidelijk minder massaal achter de geraniums vandaan gekomen. Misschien moet er volgende keer een reclamekaravaan voorop want als er wat gratis te halen is dan komen wij Nederlanders wel ons bed uit!

Buiten het dorp ging de vlag van de wedstrijdleider naar beneden (althans zo stel ik me het voor, ik heb niks gezien) en ging het los!
Met 200 man een goed plekkie zoeken op een weg van misschien 5 meter breed is een rommelige bedoening en dat leidt soms tot vreemde acties. Precies na 6,5 km resulteerde dat al in een kromme spaak, een verloren spaakmagneetje en bloed aan m'n duim (geen idee hoe dat is gekomen trouwens) omdat een renner voor mij een rare manoeuvre naar rechts maakte waarmee hij zijn achterderailleur in mijn voorwiel plantte. Met wat kunst en vliegwerk bleef ik overeind maar moest verder met een kleine slag in m'n wiel en bleef de rest van de koers verstoken van info via mijn fietscomputer. Iets wat me nog een beetje zou gaan opbreken.
Het ging voor m'n gevoel snel, vooral met de wind mee, maar in de buik van het peloton kon ik makkelijk volgen. De zuiging is daar goed merkbaar en hoorbaar in het geruis van de banden op het asfalt. Af en toe zag ik de renners vooraan tegen de wind in harken terwijl ik verscholen tussen de vele ruggen rustig meepeddelde. Maar misschien was ik wel beter dan ik dacht!
Ik probeerde me wat naar voren te werken, iets wat mijn ervaren ploeggenoten veel beter en sneller lukt, en toen gebeurde er iets onverwachts! Ik schoot links langs het peloton en demarreerde naar een eenzame renner die zo'n 50 meter voor de meute net even eerder hetzelfde had gedaan. Met onbekende snelheid was ik na zo'n 10 sec. in zijn achterwiel en even later sloten er nog 2 renners aan. Ik zat in een kopgroep! Niet echt een geplande actie maar een impulsieve want soms wint je instinct het van je verstand.
Met 4 man los en we probeerden te "draaien" zoals dat dan heet. Tegen de wind in en zonder de bescherming van het peloton voelde ik al gauw dat de inspanning zo vooraan een stuk groter en in dit geval te groot was. Ik reed op en over de limiet en moest af en toe m'n beurt verzaken. De samenwerking was sowieso ver te zoeken en de vlucht duurde dan ook niet lang. Na zo'n 5 minuten spartelen werden we weer door het peloton opgeslokt. Als weerloos aas voor een grote vis. Kansloos.
Weer terug op mijn bescheiden plek in de massa was het na mijn korte avontuur tijd om wat te eten. Energiereep, gelletje. Brandstof voor wat nog komen ging. En dat kwam sneller dan verwacht. Zonder enig idee van de afgelegde afstand (als gevolg van...) en met de koolhydraten nog vers in de slokdarm reden we ineens wel een sinds die ochtend erg bekend dorp in. Someren-Eind stond er op het blauwe bord wat in een flits aan mij voorbij ging even later gevolgd door hekken en een finishstreep. Nog maar 2 plaatselijke rondjes! De tijd en kilometers waren voorbij gevlogen.
De snelheid vloog omhoog toen we het dorp weer uit waren. Het peloton werd op een lint getrokken en op de kant gezet en ik realiseerde me te laat dat ik te ver van achteren zat. Het onvermijdelijke gebeurde. Er was een kleine valpartij in een bocht, waar ik gelukkig omheen kon rijden, en er ontstond een gat op een stuk waar de flink aangewakkerde wind tegen stond. Ik gaf alles wat ik nog over had maar kon de aansluiting niet meer maken en zag het langgerekte peloton langzaam uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Ik probeerde nog aan te pikken bij andere renners die er afgewaaid waren maar de teleurstelling was in mijn benen geslagen en hadden het tempo eruit verdrongen. Onze ploegleiderswagen kwam met vragende blikken achter de ramen langs maar er was geen tijd voor uitleg of toelichting. Zij moesten verder in de wedstrijd die voor mij binnen een paar minuten en onverwacht snel voorbij was. Dit werd nog eens benadrukt toen ik de man in de bezemwagen in het voorbijgaan naar me zag kijken en iets op een lijst zag schrijven. Zoiets van "nr.120 toedeledoki!"
Ik fietste het rondje rustig uit en poseerde me bij de finish in het zonnetje om de overige renners te zien finishen. Ik voelde me een voetballer die gewisseld in de dug-out teleurgesteld op het laatste fluitsignaal wacht. Jammer, maar volgende keer beter!
De kopgroep finishte en ook de rest kwam vervolgens in grote en kleinere groepen over de streep. De 2 Landen Koers zat erop en ik ging op zoek naar onze bus waar mijn ploegmaten inmiddels waren verzameld. Verhalen en ervaringen werden uitgewisseld zoals die van een onbekende renner die bij 1 van de wegversmallingen keihard op een paaltje was geknald. Het was vlak achter mij gebeurd, had het niet gezien maar wel de klap en het schuiven van carbon en metaal over het asfalt gehoord (mensenvlees is geruisloos). Minder schokkend maar zeker zo lullig was de diskwalificatie van Chris die tijdens de neutralisatie, ongetwijfeld buiten zijn schuld om, vóór de motoren was gekomen. De jury was onverbiddelijk en de wedstrijd bleek achteraf voor hem 1 grote chasse patat. Op jacht naar een klassering die hij nooit zou krijgen.
Na een snelle opfrisbeurt en verkleedpartij ging het een krap uurtje later weer richting de Randstad. Een ervaring rijker en een illusie armer zoals dat heet. Niet getreurd, in 2012 wordt alles anders en beter en in Someren-Eind gaan ze me zeker terugzien. Rehabilitatie, revanche. Genoeg redenen om terug te komen maar vooral omdat het een mooie koers is.
Mannen van Restore bedankt voor de ervaring en dames bedankt voor de steun en zorg en in het bijzonder mijn eigen meissie die me achter het stuur van de ploegwagen (en dus zo blij als een kind in een snoepwinkel) naar huis reed. Samen met het mooie weer zorgden jullie voor een mooie Brabantse dag. Graag snel weer!

Ronde van Krimpen a/d IJssel

De Algerabrug. Misschien wel de grootste drempel in de Ronde van Krimpen a/d IJssel van gisteravond. Met een wedstrijd die qua starttijd midden in de avondspits viel een opgave op zich om op tijd aan de andere kant van de IJssel te komen. Maar het viel uiteindelijk mee en een verkeerschaos bleef uit. Maar sinds wanneer staat er eigenlijk een slagboom voor de oprit vanuit Capelle West?

v.l.n.r. @cab2wheels @MusicBlogsPics @Wielercafe en @WillemHus

Ook alle supporters waren op tijd voor de start en het was leuk te constateren dat het er deze keer al 6 waren! Dat 2 ervan tot het geslacht Canis lupus familiaris behoorden en geen idee hadden wat er zich allemaal om hen heen afspeelde doet niet ter zake. Ook zij waren, aan de kwispelende staarten te zien, blij dat ze erbij waren!

Nadat we de laatste bocht voor de finish nog even tot "twittercorner" hadden omgedoopt en even een kleine groepsfoto door Simone (@urichs) hadden laten maken konden we er weer aan beginnen : 40 km oftewel 25 rondjes langs braderiekraampjes, kermisattracties en Hollandse gebakkramen die er allemaal redelijk verlaten bij lagen want er was niet al te veel publiek. Alleen in de nabijheid van de finishstreep was het achter de hekken redelijk bezet en waarschijnlijk ook met écht wielerpubliek want volgens 1 van de uitbaters had niemand geld op zak!

concentratie

Het startschot klonk om 10 voor 6 en zoals altijd (voor zover ik daar al van mag spreken) ging gelijk de turbo erop. Het eerste rondje op volle snelheid is redelijk standaard en dat mijn vermoeden juist is zag ik later op mylaps.com en was de eerste omloop bij 9 van de 10 rijders de snelste!
Ik had me voorgenomen om wat zuiniger te rijden dan vorige week, temeer omdat er toch nog een vervelend windje stond die het er samen met de versmallingen in het parcours, de krappe bochten met vluchtheuvels en de hobbelende finishstraat een lastig rondje van maakte. Ik zocht dan ook een goed windscherm op en vond hem in rugnummer 59. Een grote kerel in het blauw en met ongezond bruine benen! Niet dat ik 25 rondjes lang in zijn wiel heb gezeten maar zo af en toe kwam zijn brede postuur goed van pas om even bij te komen.
Ik probeerde weer goed voorin te koersen wat aardig lukte en heb ook niet gezien dat het peloton achter mij aardig verbrokkelde en dat er wat renners afwaaiden. Halverwege haalden we een groepje van een man of 7 in en ik vroeg mij al af wanneer die dan ontsnapt waren? Hetgeen ook niet zo bleek te zijn.

met de winnaar in mijn wiel!

Een lastig rondje dus met voor mij persoonlijk nog even een schrikmomentje toen ik in een bocht met mijn stuur in een wapperende lus van het rood/witte afzettingslint haakte. Een korte ruk aan het stuur bracht me iets uit evenwicht en zorgde voor een stoot adrenaline maar het lint brak gelukkig makkelijk en ik bleef overeind. Ik bleef ook goed overeind in de vele ontsnappingspogingen vooraan en het lukte uiteindelijk niemand om weg te komen. Een compleet peloton ging dan ook de laatste ronde in en de nervositeit ging parallel aan de snelheid omhoog! Links en rechts probeerden renners naar voren te komen en zich te positioneren voor het laatste rechte eind. In de op 1 na laatste bocht kon ik mooi aan de buitenkant naar voren schuiven en begon ik in een redelijke positie aan het laatste stuk. Een tandje zwaarder en voluit! Verstand (bijna) op nul en blik op oneindig en rammen! Eigenlijk een simpele opdracht aan mezelf : zo hard mogelijk fietsen. Staan op de pedalen totdat de brand in je bovenbenen je dwingt om te gaan zitten. Aan het feit dat ik niet meer werd gepasseerd mag ik vaststellen dat ik het aardig deed. 7 man voor mij deden het nog ietsje beter en de 8e plaats was mijn deel. M'n eerste top 10 klassering was een feit!

follow the leader !

Na een rondje rustig uitrijden voegde ik mij bij m'n supportersclub en nam de kussen van m'n liefste supporter Simone in ontvangst. Die krijg ik gewoon na elke koers (zelfs elke dag!) en daarvoor hoef ik niet op een podium te staan, haha!
Dat podium komt na deze 8e plaats nu toch wel aardig in zicht maar blijft waarschijnlijk voor dit jaar nog buiten bereik want het wegseizoen loopt zo onderhand op z'n einde. Maar ik kijk al met vertrouwen uit naar volgend jaar! A.s. zondag eerst nog de Twee Landen Koers vanuit Someren (met 130km en een peloton van 170 man wordt dat even andere koek!) en dan waarschijnlijk nog in Lisse en dan is het gedaan voor 2011.
Wederom ging ik tevreden naar huis en op naar de volgende zou ik zeggen. Zondag een Brabants gevecht met de Belgen. Amai, dat wordt spannend maar ik heb er zin in!

Ronde van Bergpolder-Liskwartier

Stortregens, stormachtige wind, afgerukte takken en rondvliegende dakpannen. Nee, als we op dinsdagavond hadden moeten rijden dan was het geen pretje geweest. Gelukkig was het gisteravond een stuk beter. De wind had een wat vriendelijker karakter en zelfs de zon kwam nog even kijken wat er allemaal daar in Rotterdam te doen was.
De ronde van Bergpolder-Liskwartier. 2 stadswijken in het noorden van de (bijna) grootste havenstad ter wereld. Nou eigenlijk kan je niet van een rondje spreken. Meer een heen-en-weertje. Een lang, vrijwel recht stuk van zo'n 800 meter, een 180 graden bocht, en aan de andere kant van de met bomen en struiken begroeide middenberm weer terug.

Lastig om steeds vanuit bijna stilstand het tempo weer aan te jagen tot aan de maximum snelheid binnen de bebouwde kom. Het kost kracht en ik voelde de bovenbenen aardig na de wedstrijd.
Die ging vooraf aan de onthulling door Peter Winnen van een geel wielermonument waarvan ik het verhaal en de bedoeling heb gemist. Tijdens het inrijden klonk er wel van alles uit de speaker maar daar had ik niet echt oren voor.
Bijna 40 man aan de start in de Sportklasse voor 25 ronden over mooi glad, droog asfalt. Geen echt uitdagend parcours maar in ieder geval wel prima op te rijden. Ik heb het niet zo op steentjes, ben er nooit een fan geweest. Blijft voor mij een raadsel waarom mensen het leuk vinden om bijvoorbeeld Parijs-Roubaix te fietsen of de Vlaamse keienklassiekers. Geef mij maar een mooi zwart tapijt, eventueel met wat witte strepen.
25 ronden dus waarvan ik er over minimaal 15 helemaal niks interessants kan vertellen. Behalve dan dat ik steeds langs een terras kwam waar hele slechte artiesten optraden (of in ieder geval minstens 1). Was ook nog eens bij de langzaamste bocht van de 2 dus werden mijn oren onnodig lang gekweld. Flink op de pedalen gaan staan om daar zo snel mogelijk weg te komen was de enige remedie.

In de overige 10 heb ik me eigenlijk te druk gemaakt in mijn ijver om voorin het peloton te blijven en onnodig veel in de wind gereden. Teveel meegesprongen met ontsnappingspogingen van anderen waarvan ik er bij 1 niet eens in het wiel kon blijven, zo hard ging 'ie! Achteraf gezien wat teveel kracht verspeeld al moet ik zeggen dat ik aan het eind nog aardig wat over had.
Het draaide dus uit op een sprint van het peloton. Dat er nog 5 vooruit zaten is me min of meer ontgaan maar was voor mij op dat moment ook niet echt van belang. Een "massa"sprint daar ging ik mij voor het eerst eens serieus in mengen. Met de snelheid was niks mis, ik had nog wel wat harder gekund en meer naar voren kunnen schuiven als ik niet aan de linkerkant ingesloten was geraakt. Positie bepalen blijkt niet echt makkelijk en is ook een beetje een kwestie van geluk en durf. Daar moeten we dus nog een beetje aan gaan werken en dat betekent dus veel koersen rijden volgend jaar.

Maar over gisteravond was ik uiteindelijk tevreden en bleek zelfs prijs te hebben gereden. Het moet niet gekker worden! "Daar kan je mee thuis komen", zei de grijsaard achter het tafeltje waarvan ik een witte envelop in mijn handen kreeg gestopt. Hij lachte er uitbundig bij, mijn prestatie daarbij degraderend tot een bedenkelijk niveau. In zijn optiek dan, niet in de mijne.
Terwijl de A-amateurs inmiddels hun rondjes draaiden ging ik op weg naar mijn privé-kleedkamer op mijn werkadres, amper 100 meter van het parcours. Daar kon ik mij in alle rust omkleden en de inhoud van de envelop bekijken. Die bestond uit 5 hele euro die niet werd besteed aan een Big Mac maar wat later zou verdwijnen in de spaarpot van mijn jongste supporter.
Ondanks dat er nog waren die hadden afgezegd was mijn supportersschare gisteravond maar liefst ver-5-voudigd in vergelijking met afgelopen zondag. Wat een luxe! Nog even en ze moeten een bus gaan huren! :-)) Alhoewel, dat is natuurlijk alleen voor de echte toppers weggelegd en ik ben nog maar op z'n best een middenmoter. Gisteravond in ieder geval letterlijk : 19e van de 38 finishers.
 Komend weekend even geen koers maar op naar het mooi Zuid-Limburg. Meedoen met Boogie's Extreme. Een cyclo. Ik ben al bijna vergeten hoe dat ook alweer was. Kilometers maken en de tempohardheid wat opvijzelen. Alles ter voorbereiding van de laatste paar wedstrijden. Daarvan is de volgende op 14 september. See you in Krimpen a/d IJssel !!

P.S.
Vraag van de dag : Als je in de Sportklasse al 18 rondes dit jaar hebt gewonnen fiets je dan sportief gezien wel mee in de goede categorie?

Voor meer foto's klik dan hier.

Ronde van Abbenbroek

Snelheidslimiet? Vandaag even niet!

Op bezoek bij de buren. Want na Zuidland vorige week was gister Abbenbroek aan de beurt. Een mooi rondje van 4 km met weinig bochten. Beetje smal af en toe maar verder geen moeilijke stukken.

Het weer viel gelukkig mee, op een paar druppels na bij het inrijden was en bleef het droog. Goed temperatuurtje en niet teveel wind. Kortom perfect fietsweer!

Deze keer weinig of geen afmeldingen dus een aardige groep van ongeveer 70 man aan de start.

De finishstraat was een 30 km zone. Maar goed dat we ons op zo'n afgesloten parcours niet aan de verkeersregels hoeven te houden anders werd het een saaie boel! Even voor de duidelijkheid en voor die racefietsers in het dagelijks verkeer en op de openbare weg die twijfelen. Er geldt géén maximum snelheid voor fietsers maar men dient zich wel te houden aan de maximum snelheden zoals vermeld op de zogenoemde A1-borden (rond, rode rand en zwart getal in het midden).

Tot aan de volgende zijstraat/zijweg want dan komt het geldende gebod te vervallen. Tenzij er weer zo'n bord staat enz. enz. Dit allemaal even terzijde want ik had een nummer op m'n rug en dan let ik dus niet op verkeersborden! De benen voelden goed, de moraal was opperbest en met een gezonde dosis wedstrijdspanning in de maagstreek stond ik aan de start. 

Nu ik de foto zie wel met een beetje nerveus koppie!

Het startschot is dan ook altijd lekker zolang ze het niet op je richten. Dan kan er tenminste gefietst worden. Dat stilstaan is maar niks, duurt allemaal vééél te lang.

We waren op weg met de teller van het rondebord op 10 dus dat was makkelijk aftellen. De finishstraat door en aan het einde links het dorp uit. Mooi breed asfalt en iedereen zocht zijn plekkie terwijl de snelheid flink omhoog werd geschroefd. Bij de start had de bel geklonken. Een beetje vreemde gewaarwording. Had de starter zich vergist en dacht hij dat het maar 1 rondje van 40km was i.p.v. 10 x 4? Was wiskunde niet zijn sterkste vak geweest op school? Gelukkig had ik deze keer wel geluisterd naar het praatje poep vooraf en had ik nog net verstaan dat er al gelijk bij de eerste doorkomst premies te verdienen waren.

Dat verklaarde de bel en de snelheid die naar het einde van die eerste rondje flink omhoog ging. Er werd dan ook al na 4 km meteen voluit gesprint. Dat was ik nou net van plan om voor het laatst te bewaren dus liet ze lekker hun gang gaan!
Het 2e, 3e en 4e rondje volgden. Ik kwam lekker op stoom en deed goed voorin mee. Het ging makkelijk en kon soepel met elke versnelling of demarrage meespringen. Ik kan de hoge snelheden al steeds makkelijker aan zonder naar adem te happen en met een pH van 5 in de benen! Na de 5e ronde liet ik mij iets verder naar achter zakken omdat ik naar mijn zin iets teveel in de wind had gereden. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen want nadat we weer het dorp uit waren, stond ik even later naast m'n fiets op het asfalt. Het was heel snel gegaan. Ik reed in het midden van het peloton, ongeveer halverwege toen 2 renners elkaar raakten, links van mij. De man in het blauw schoot naar rechts, vloog over zijn stuur en kwam met een ongelofelijke smak op het asfalt terecht. Precies voor mijn voorwiel! Mijn brein en lichaam schoten in de overlevingsstand en automatische piloot o.i.d. In ieder geval een mechanisme wat onbewust op gang komt in situaties van gevaar.
Remmen, sturen, een voet uit het pedaal. Allemaal dingen waar je niet eens bij nadenkt. De gedachte die in die paar tienden van seconden wel door m'n hoofd schoot was : Ooooooo, daar ga ik! Ik bereidde me al voor op een ongemakkelijke landing en misschien dat ik in een duizendste seconde me even zorgen heb gemaakt over de krassen op de lak van m'n fiets of een paar wielen als hoepels. Het viel uiteindelijk gelukkig mee. Op een of andere manier sprong ik van m'n fiets over de ongelukkige renner heen (later hoorde ik dat hij zijn sleutelbeen had gebroken en naar het ziekenhuis was afgevoerd) en landde zowaar weer op 2 voeten. Een kras op m'n onderbeen was de enige lichamelijke schade. Ook m'n fiets bleek het wonderbaarlijk goed te hebben doorstaan. Geen zichtbare schade die het fietsen onmogelijk maakte dus ik sprong er gauw weer op om de achtervolging op het peloton in te zetten. Alleen. En dat brak me op. Zonder een Cancellara in het peloton die de koers neutraliseert was ik niet bij machte om de rest weer in te halen. Ik zag ze langzaam steeds wat verder voor me rijden. Driekwart ronde bleef ik in de achtervolging voordat ik de gedachte om het op te geven toeliet in mijn hersenen en benen. Ik reed alleen door de finishstraat tussen het vele publiek door maar niet in de situatie die ik me had voorgenomen of had ingebeeld.    

Opbeurende woorden voor nr.10 na de finish

Ik reed nog een rondje door om een beetje bij te komen voordat ik mij afmeldde bij de jurybus.
Balen, balen! Met goeie benen eruit moeten is zeer frustrerend, dat kan ik wel zeggen. 

Maar goed, zo zit het wielrennen nou eenmaal in elkaar. Sometimes you win, sometimes you loose! En als het qua valpartijen hierbij blijft dan teken ik ervoor zeker als je ziet en hoort hoe het collega-fietsers de afgelopen week is vergaan. Startnummer 10 is wat mij betreft een slecht cijfer!

Maar volgende wedstrijd gaan we er gewoon weer tegenaan. Zonder angst, met goede moed vliegen we er weer vol in. Aanstaande woensdag mag het weer in mijn geboortestad Rotterdam. Nota bene 100 meter van m'n werk vandaan dus ik verwacht wel wat collega's achter de dranghekken (wat een illusie is gezien het a-sportieve karakter van de club).

Na de uiterst vriendelijke verkeersregelaars bedankt te hebben (ik mocht mijn auto op een mooi plekje langs het parcours parkeren) en weer in het bezit van mijn licentie (ingeruild voor mijn startnummer) werden alle spullen weer bij elkaar gezocht en ingepakt. We hebben nog even naar de elite staan kijken maar de trek in pannenkoeken bleek groter en we lieten het mooie Abbenbroek dan ook snel achter ons en gingen op weg naar huis.
       

de schade

Er was, net als in Zuidland, welgeteld weer één supporter aanwezig (die supportersclub wil maar niet van de grond komen, hahaha) maar wel de beste die ik me kan wensen : m'n eigen meissie! Dan kan je toch net een trappie harder. Uiteraard uitgerust met fototoestel en voor de foto's krijgt zij dan ook alle eer!