Ronde van Zuidland

Wuivende palmen, brandende zon, parasols en een zinderend heet asfalt. Nee...dat had ik nou ook weer niet verwacht in het altijd mooie Zuidland. Maar iets van een beetje zomer mag je toch wel op hopen de 27e augustus. Niets van dat alles. Op weg ernaar toe werd ik, gelukkig beschermd door mijn blauwe Kangoo, al door striemende regenbuien gegeseld en leek de Beneluxtunnel wel een ondergrondse rivier! Dat beloofde niet veel goeds en de donkere wolken hingen onheilspellend boven de Bernisse, een mooi natuur/recreatiegebied waar je echter op zo'n natte zaterdag ook niet voor je plezier gaat rondwandelen.Maar goed. Koers is koers en regen of niet, er moest gefietst worden.
Met nummer 10 op mijn rug stond ik dan ook een uurtje later aan de start voor 50 km oftewel 20 rondjes van 2,5km. Na mijn eerste min of meer mislukte poging in april in Amstelveen (ik moest daar halverwege afhaken) werd dit mijn 2e race bij de Amateurs Sportklasse. En ik was gemotiveerd en klaar voor de strijd!
Een flinke groep zette zich na het startschot in beweging en de eerste meters was het een beetje wringen over de steentjes en door de smalle straatjes. Voorzichtig over de klinkertjes, een bocht naar rechts en daarna het asfalt op en het dorp uit. Teken om de turbo erop de gooien en binnen 2 sec. lag het hele veld op volle snelheid. Langs de molen was het gewoon hard doortrappen in een flauwe bocht naar rechts en met de wind op kop was het daarna een plekje in de luwte zoeken. Met een straal water en vuil tussen je ogen van het achterwiel voor je, dat wel. Weer een scherpe bocht naar rechts en naar beneden en bijna vanuit stilstand weer voluit op de pedalen. Een brede asfaltweg richting de finishstraat met de wind van links dus op de kant en oppassen dat je de stoep niet raakt! Daarna de steentjes weer op en stuiterend over keien, gootjes en putdeksels langs de toeschouwers al dan niet schuilend onder een paraplu. Best een aardig rondje en ik vond het, in tegenstelling tot anderen, goed te doen.

20.ronden. Veel daarvan zijn hetzelfde en kunnen dan ook in 1 zin worden afgedaan, vooral ook omdat je absoluut weinig details kan onthouden. Het is een kwestie van vooral veel concentratie op de wielen voor je, sprintjes trekken en gaatjes dichtrijden. En vooral proberen om voorin te blijven zodat je er niet afwapperd. En dat valt nog niet mee. Soms zit je ingesloten en komt het halve peloton er aan de andere kant omheen. Kan je spreekwoordelijk weer van vooraf aan beginnen om je naar voren te werken. Lijkt in dit geval een verkeerde uitdrukking, ik begin tenslotte van achteraan het peloton, maar is wel zo!

Uiteraard onthoud je wel dingen. Je moet wel. Ook voor thuis. Ze zien je al aankomen als je op de vraag : “En hoe ging het?” moet antwoorden : “Geen idee!”. Nee, als de alzheimer begint toe te slaan stop ik direct met wielrennen al wil ik wel dat het dan pas bij de Masters 80+ gebeurt en uiteraard hoop ik dat het me helemaal bespaart blijft!

Maar ik weet dus nog wel dat ik op een gegeven moment met nog 2 per ongeluk op kop kwam te zitten. De rugnummers 10, 11 en 12, maar dat is natuurlijk puur toeval. Ik had in eerste instantie geeneens door dat we voorop lagen. Met het vuil van de weg in m’n ogen en het gekletter van de regen langs m'n oren had ik niet gezien of gehoord dat we er tussenuit geknepen waren. Ik was ergens als 3e uit een bocht gekomen en gewoon naar het achterwiel van mijn voorganger gesprint die dat op zijn beurt ook bij die van hem had gedaan. Niks bijzonders of raar afwijkend fietsgedrag, dit had ik al 20 bochten ofzo precies hetzelfde gedaan. Alleen toen ik nu omkeek zag ik door het watergordijn geen directe achtervolgers. Het gat werd echter nooit groot omdat het nog veel te vroeg (in ronde 6 denk ik) en met veel te weinig was (3 tegen 60 is geen eerlijke strijd). Een half rondje later hijgden de achtervolgers alweer in mijn nek maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik op een gegeven moment in de wedstrijd in de kopgroep heb gezeten! En dat konden er veel van die natte badgasten niet.

Ik weet dus ook nog dat ik 2 punten heb behaald in een 3-ronden klassement. Weet niet of ik er blij mee moet zijn want het heeft me geen premie o.i.d. opgeleverd. Maar in het voetbal zijn ze met elk punt tevreden dus waarom zou ik dat niet zijn. Op een gegeven moment in de wedstrijd is er dus een jurylid geweest die zijn pen heeft opgepakt en de moeite heeft moeten nemen om achter mijn naam op een lijst het cijfer 2 te schrijven. Dat heb ik dan maar weer mooi bereikt in mijn 2e officiële amateurwedstrijd!
Ik herinner mij ook dat er weer premiesprints waren, zoals in elke wielerronde gok ik. Dat er een bel klonk als er weer een aan zat te komen. Overjarige producten van de plaatselijke winkeliers waarvoor gevochten werd. Ook dat de uitslag uit de speakers klonk, namen die ik niet verstond als ik weer tussen de muren van de smalle straatjes verdween. Ik werd in ieder geval niet genoemd want ik deed er niet aan mee. Mijn belofte om mij daar niet meer mee te bemoeien kon ik inlossen. Het weer zorgde er ook voor dat zelfs de verleiding niet op kwam borrelen. Het was geen dag voor energieverspilling.
De wedstrijd vorderde dus gestaag en ik moet zeggen dat ik goed mee kon komen. Dat ik mij zogezegd kon “roeren” in de voorste gelederen. Ik leidde het peloton zelfs één keer als eerste door de finishstraat. Ik was virtueel leider in de wedstrijd! Als er een trui voor was geweest had ik die over mijn schouders mogen trekken! Een beetje wegdromen mag. Zeker nu de wedstrijd alweer 2 dagen geleden is. Dat ik de échte slag miste is een detail wat niet echt van invloed is op mijn gevoel over de wedstrijd.

Er zaten er 5 vooruit. Ik had het niet zien gebeuren en er ook niets aan kunnen doen als ik dat had gewild. Ik sprintte op het laatste rechte eind in de buik van het peloton voor de minder aansprekende plaatsen. Maar goed, ik sprintte mee! Ik had 50km lang m’n werk gedaan en de uiteindelijke 24e plaats was er 1 waar ik tevreden mee kon zijn.
Als laatste herinner ik mij dat uiteindelijk de regen ophield met vallen en dat de zon ging schijnen. Ook op het laatste rechte eind wel te verstaan! Maar beter laat dan nooit en ik kon tenminste in de warmte van het zonnetje en leunend tegen een muur achter de finishstreep het thuisfront bellen om te vertellen dat ik niet in een rioolputje was weggespoeld. Want het blijft toch link om zonder echt veel wedstrijdervaring met zoveel man in de regen over de gladde steentjes te stuiteren. In de uitslag stonden dan ook aardig wat DNS en DNF van de renners die er bij voorbaat of tijdens de wedstrijd de brui aan hadden gegeven. Geef ze eens ongelijk.
Was er dan ook nog een leermoment deze dag? Ik denk het wel. Ik weet nu dat ik lef heb, dat ik over natte gevaarlijke wegen durf te knallen en dat ik m’n plekje al redelijk weet te vinden in het peloton. Dat ik een gemiddelde snelheid van ruim 41km/uur al aardig lang vol kan houden. Eens kijken of we dat volgende week in Abbenbroek een mooi vervolg kunnen geven.

En dan nog dit :

-Bedankt inwoners van Zuidland om mijn spullen met rust te laten als ik de deur van mijn achterbak op een kier laat staan.
-Schande voor die ene bewoner of importcrimineel die het nodig vond om de fiets van mijn collegafietser Jasper van Tol te jatten. Als je niet het fatsoen kan opbrengen om de fiets bij de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen hoop ik minimaal dat je er hard mee op je bek gaat!

-En last but not least hulde voor die ene supporter die speciaal met de metro en op de fiets vanuit Capelle naar Zuidland reisde en de regen trotseerde om mij aan te moedigen. Mams bedankt!