Ronde van Pijnacker

Een paar andere wielen, een paar snellere bandjes. Een pitsstop nog voor ik ging beginnen want het zou een mooie zomerdag worden. Eindelijk weer een droog parcours, zon en gezellig veel publiek. Ik had er dan ook zin in en goeie hoop op een beter resultaat dan in Nootdorp.
Pijnacker : thuisbasis van Restore en ik was moreel verplicht om in clubkleuren te rijden deze keer ondanks dat het nog steeds "maar" een burgerronde betrof. Helemaal niet erg hoor, want het is mooi spul en staat goed al zeg ik het zelf. Voor de aanhang was het wel even zoeken want er stonden er zeker nog een stuk of 4 in hetzelfde maatpak aan de start.
Het peloton bestond totaal uit zo'n 25 man. Niet al te groot maar al weer ruim 2x zoveel als in Nootdorp. En hoe meer zielen hoe meer vreugd en dat geldt ook voor wielrennen.

En burgerronde? Ammehoela! Er staat geen "burger" aan de start hoor. Allemaal doorgewinterde toerrijders of ex-wedstrijdrijders. Zelfs enkele mét licentie die ze even thuis in het keukenlaadje hebben laten liggen (ik steek de hand in eigen boezem). Geen boemeltreintje over het 1100 meter lange rondje, met steentjes en hoogteverschil, maar een sneltrein en heel af en toe zelfs een TGV! Dat hoogteverschil daar moet je je trouwens niet teveel van voorstellen hoor, het was geen kwestie van terugschakelen en een klim kon je het al zeker niet noemen maar het gaf toch even wat extra pit aan het parcours.
35 minuten + 2 ronden. Zo lang, of zo kort zou het gaan duren. Geen rondebord waar je een beetje houvast aan hebt en je zit ook niet heel de tijd op je klokkie te kijken. Het was dus een beetje moeilijk inschatten hoever de wedstrijd gevorderd was. Ik had ook geen idee hoeveel rondjes er al onder de wielen voorbij waren gegaan. Niet dat ik erg veel tijd had om hierover na te denken want er zat een stevig tempo in en moest me concentreren op achterwielen, putdeksels en dranghekken. Weinig tijd ook om bijvoorbeeld wat te drinken, iets wat ik toch lastig vindt met deze snelheden. Een droge strot is dan het resultaat met dit soort weersomstandigheden. Maar daar zal ik ongetwijfeld ook wel meer handigheid in krijgen.

Ondertussen werd er aan alle kanten gedemarreerd. Onvermijdelijk met zo'n relatief korte race. Vruchteloze pogingen want één voor één werden ze weer teruggepakt. Veel tempowisselingen daardoor en de premiesprints zorgden er verder voor dat het geen gezapige wedstrijd werd. Zo'n 7 rondjes voor het einde (maar dat bleek pas later) zat ik in 2e positie toen we de laatste bocht uitkwamen. Ik had me vantevoren nog zo voorgenomen om deze keer niet mee te sprinten voor de prijsjes (dat had me in Nootdorp toch redelijk de das omgedaan) maar nu ik lekker op snelheid lag en maar 1 man voor me had kon ik het toch niet laten. Ik schakelde onbewust een tandje zwaarder. Het kostte me enige moeite maar ik kon m'n voorwiel met banddikte voorsprong als eerste over de streep duwen. Tegelijkertijd trok ik mijn hartslag en ademhaling het rood in en ik had zeker een half rondje nodig om weer een beetje op adem te komen. Het tempo viel gelukkig even stil en ik hoopte dat de rest er ook wat last van had.
Weer enigszins bij m'n positieven zag ik een rondje later aan de rechterkant van de weg een lichtblauwe schim er tussenuit piepen. Niemand reageerde. Ik ook niet. Het was Richard, m'n oude Ad6-teammaatje en ik gunde hem zijn voorsprong. Met nog 3 minuten plus 2 ronden te gaan (info die uit de speakers klonk) werd de afstand tussen enkeling en peloton al snel groter en een echte reactie bleef nog steeds uit. Het tempo ging wel wat omhoog maar het was te laat.

And the winner is .........

Inmiddels was het beste er toch wel bij me af en ik was blij dat ik me (met moeite) in de groep kon handhaven en vond het niet meer dan terecht dat Richard ging winnen. Met nog een rondje te gaan was de wedstrijd voor mij eigenlijk al voorbij en ik zakte terug in de groep. Er werd gesprint voor de 2 resterende podiumplaatsen maar ik had er de kracht niet meer voor. Ik nam me gelijk voor om een volgende keer niet meer met die tussentijdse uitsloverij mee te doen. Ze ontnemen me de adem en straks krijg ik nog de reputatie van een broodfietser haha!
Geen ereplaats maar toch wel tevreden omdat het al weer een stuk beter ging. Het begint langzaam te komen en het is gewoon een kwestie van lekker doortrainen en we gaan gewoon op naar de volgende. Next stop : Zuidland.