Na veel rondjes om de kerk, door winkelstraten of zomaar een parcours ergens in een stadswijk was het tijd voor wat anders. De 2 Landen Koers vanuit Someren-Eind over een afstand van 126km, met 200 man dwars door Brabant en België. Laten we zeggen dat er na een stuk of 5 tartaartjes (citeriums) nu een T-bone steak (klassieker) van 6 ons op m'n bord lag. Een flinke hap maar wel errrrrug lekker!
Na een nacht die klonk als de Niagara-watervallen begon de zondagochtend met een snelle blik op de buienradar gevolgd door opluchting. De Brabantse lucht bleek schoon te zijn! De met water gevulde wolken dreven voornamelijk over de kustgebieden. Met goede hoop op een droge dag vertrokken we dan ook richting de Viergang in Pijnacker, het verzamelpunt van de Restore-ploeg. Want het was geen individuele actie geweest om aan deze koers deel te nemen maar een heus initiatief vanuit de club. En gelijk een mooie gelegenheid om kennis te maken met enkele van mijn fietsende clubgenoten.
Een lichtblauwe colonne vertrok om 9 uur naar Someren, 3 vrouwen (hoe goed kun je het treffen met zo'n ploegbegeleiding?) en 8 renners sterk. Klaar om er een mooie wedstrijd van te maken.
Om kwart voor 11 arriveerden we op de plaats van bestemming waar de zon lekker scheen!m We gingen we op zoek naar een parkeerplek en de startnummers werden opgehaald. De verkleedpartij, naast de kerk nog wel, zorgde wellicht voor wat scheve blikken en op hol geslagen pacemakers in het plaatselijke bejaardentehuis tegenover het statige gebouw maar daar stoort de gemiddelde wielrenner zich niet aan. Alles is ondergeschikt aan de koers! :-)
 |
| Maxim, Tom, Marc, Rob, Chris, Anne Willem, Erik en Ton |
Nadat we ons allemaal in de opvallende Restore-kleding hadden gehesen stelden we ons op in rijen van 8 (1 dus) voor de groepsfoto en vertrokken in een walm van geheime smeerselluchtjes richting de start.
De wedstrijd.
Geneutraliseerd het dorp uit. Auto's, politiemotoren en verkeersregelaars voorop. Het leek potverdorie de Tour de France wel, alleen ontbraken de duizenden mensen in rijen dik langs de kant. De Brabantse bevolking was duidelijk minder massaal achter de geraniums vandaan gekomen. Misschien moet er volgende keer een reclamekaravaan voorop want als er wat gratis te halen is dan komen wij Nederlanders wel ons bed uit!
Buiten het dorp ging de vlag van de wedstrijdleider naar beneden (althans zo stel ik me het voor, ik heb niks gezien) en ging het los!
Met 200 man een goed plekkie zoeken op een weg van misschien 5 meter breed is een rommelige bedoening en dat leidt soms tot vreemde acties. Precies na 6,5 km resulteerde dat al in een kromme spaak, een verloren spaakmagneetje en bloed aan m'n duim (geen idee hoe dat is gekomen trouwens) omdat een renner voor mij een rare manoeuvre naar rechts maakte waarmee hij zijn achterderailleur in mijn voorwiel plantte. Met wat kunst en vliegwerk bleef ik overeind maar moest verder met een kleine slag in m'n wiel en bleef de rest van de koers verstoken van info via mijn fietscomputer. Iets wat me nog een beetje zou gaan opbreken.
Het ging voor m'n gevoel snel, vooral met de wind mee, maar in de buik van het peloton kon ik makkelijk volgen. De zuiging is daar goed merkbaar en hoorbaar in het geruis van de banden op het asfalt. Af en toe zag ik de renners vooraan tegen de wind in harken terwijl ik verscholen tussen de vele ruggen rustig meepeddelde. Maar misschien was ik wel beter dan ik dacht!
Ik probeerde me wat naar voren te werken, iets wat mijn ervaren ploeggenoten veel beter en sneller lukt, en toen gebeurde er iets onverwachts! Ik schoot links langs het peloton en demarreerde naar een eenzame renner die zo'n 50 meter voor de meute net even eerder hetzelfde had gedaan. Met onbekende snelheid was ik na zo'n 10 sec. in zijn achterwiel en even later sloten er nog 2 renners aan. Ik zat in een kopgroep! Niet echt een geplande actie maar een impulsieve want soms wint je instinct het van je verstand.
Met 4 man los en we probeerden te "draaien" zoals dat dan heet. Tegen de wind in en zonder de bescherming van het peloton voelde ik al gauw dat de inspanning zo vooraan een stuk groter en in dit geval te groot was. Ik reed op en over de limiet en moest af en toe m'n beurt verzaken. De samenwerking was sowieso ver te zoeken en de vlucht duurde dan ook niet lang. Na zo'n 5 minuten spartelen werden we weer door het peloton opgeslokt. Als weerloos aas voor een grote vis. Kansloos.
Weer terug op mijn bescheiden plek in de massa was het na mijn korte avontuur tijd om wat te eten. Energiereep, gelletje. Brandstof voor wat nog komen ging. En dat kwam sneller dan verwacht. Zonder enig idee van de afgelegde afstand (als gevolg van...) en met de koolhydraten nog vers in de slokdarm reden we ineens wel een sinds die ochtend erg bekend dorp in. Someren-Eind stond er op het blauwe bord wat in een flits aan mij voorbij ging even later gevolgd door hekken en een finishstreep. Nog maar 2 plaatselijke rondjes! De tijd en kilometers waren voorbij gevlogen.
De snelheid vloog omhoog toen we het dorp weer uit waren. Het peloton werd op een lint getrokken en op de kant gezet en ik realiseerde me te laat dat ik te ver van achteren zat. Het onvermijdelijke gebeurde. Er was een kleine valpartij in een bocht, waar ik gelukkig omheen kon rijden, en er ontstond een gat op een stuk waar de flink aangewakkerde wind tegen stond. Ik gaf alles wat ik nog over had maar kon de aansluiting niet meer maken en zag het langgerekte peloton langzaam uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Ik probeerde nog aan te pikken bij andere renners die er afgewaaid waren maar de teleurstelling was in mijn benen geslagen en hadden het tempo eruit verdrongen. Onze ploegleiderswagen kwam met vragende blikken achter de ramen langs maar er was geen tijd voor uitleg of toelichting. Zij moesten verder in de wedstrijd die voor mij binnen een paar minuten en onverwacht snel voorbij was. Dit werd nog eens benadrukt toen ik de man in de bezemwagen in het voorbijgaan naar me zag kijken en iets op een lijst zag schrijven. Zoiets van "nr.120 toedeledoki!"
Ik fietste het rondje rustig uit en poseerde me bij de finish in het zonnetje om de overige renners te zien finishen. Ik voelde me een voetballer die gewisseld in de dug-out teleurgesteld op het laatste fluitsignaal wacht. Jammer, maar volgende keer beter!
De kopgroep finishte en ook de rest kwam vervolgens in grote en kleinere groepen over de streep. De 2 Landen Koers zat erop en ik ging op zoek naar onze bus waar mijn ploegmaten inmiddels waren verzameld. Verhalen en ervaringen werden uitgewisseld zoals die van een onbekende renner die bij 1 van de wegversmallingen keihard op een paaltje was geknald. Het was vlak achter mij gebeurd, had het niet gezien maar wel de klap en het schuiven van carbon en metaal over het asfalt gehoord (mensenvlees is geruisloos). Minder schokkend maar zeker zo lullig was de diskwalificatie van Chris die tijdens de neutralisatie, ongetwijfeld buiten zijn schuld om, vóór de motoren was gekomen. De jury was onverbiddelijk en de wedstrijd bleek achteraf voor hem 1 grote chasse patat. Op jacht naar een klassering die hij nooit zou krijgen.
Na een snelle opfrisbeurt en verkleedpartij ging het een krap uurtje later weer richting de Randstad. Een ervaring rijker en een illusie armer zoals dat heet. Niet getreurd, in 2012 wordt alles anders en beter en in Someren-Eind gaan ze me zeker terugzien. Rehabilitatie, revanche. Genoeg redenen om terug te komen maar vooral omdat het een mooie koers is.
Mannen van Restore bedankt voor de ervaring en dames bedankt voor de steun en zorg en in het bijzonder mijn eigen meissie die me achter het stuur van de ploegwagen (en dus zo blij als een kind in een snoepwinkel) naar huis reed. Samen met het mooie weer zorgden jullie voor een mooie Brabantse dag. Graag snel weer!
Met 200 man een goed plekkie zoeken op een weg van misschien 5 meter breed is een rommelige bedoening en dat leidt soms tot vreemde acties. Precies na 6,5 km resulteerde dat al in een kromme spaak, een verloren spaakmagneetje en bloed aan m'n duim (geen idee hoe dat is gekomen trouwens) omdat een renner voor mij een rare manoeuvre naar rechts maakte waarmee hij zijn achterderailleur in mijn voorwiel plantte. Met wat kunst en vliegwerk bleef ik overeind maar moest verder met een kleine slag in m'n wiel en bleef de rest van de koers verstoken van info via mijn fietscomputer. Iets wat me nog een beetje zou gaan opbreken.
Het ging voor m'n gevoel snel, vooral met de wind mee, maar in de buik van het peloton kon ik makkelijk volgen. De zuiging is daar goed merkbaar en hoorbaar in het geruis van de banden op het asfalt. Af en toe zag ik de renners vooraan tegen de wind in harken terwijl ik verscholen tussen de vele ruggen rustig meepeddelde. Maar misschien was ik wel beter dan ik dacht!
Ik probeerde me wat naar voren te werken, iets wat mijn ervaren ploeggenoten veel beter en sneller lukt, en toen gebeurde er iets onverwachts! Ik schoot links langs het peloton en demarreerde naar een eenzame renner die zo'n 50 meter voor de meute net even eerder hetzelfde had gedaan. Met onbekende snelheid was ik na zo'n 10 sec. in zijn achterwiel en even later sloten er nog 2 renners aan. Ik zat in een kopgroep! Niet echt een geplande actie maar een impulsieve want soms wint je instinct het van je verstand.
Met 4 man los en we probeerden te "draaien" zoals dat dan heet. Tegen de wind in en zonder de bescherming van het peloton voelde ik al gauw dat de inspanning zo vooraan een stuk groter en in dit geval te groot was. Ik reed op en over de limiet en moest af en toe m'n beurt verzaken. De samenwerking was sowieso ver te zoeken en de vlucht duurde dan ook niet lang. Na zo'n 5 minuten spartelen werden we weer door het peloton opgeslokt. Als weerloos aas voor een grote vis. Kansloos.
Weer terug op mijn bescheiden plek in de massa was het na mijn korte avontuur tijd om wat te eten. Energiereep, gelletje. Brandstof voor wat nog komen ging. En dat kwam sneller dan verwacht. Zonder enig idee van de afgelegde afstand (als gevolg van...) en met de koolhydraten nog vers in de slokdarm reden we ineens wel een sinds die ochtend erg bekend dorp in. Someren-Eind stond er op het blauwe bord wat in een flits aan mij voorbij ging even later gevolgd door hekken en een finishstreep. Nog maar 2 plaatselijke rondjes! De tijd en kilometers waren voorbij gevlogen.
De snelheid vloog omhoog toen we het dorp weer uit waren. Het peloton werd op een lint getrokken en op de kant gezet en ik realiseerde me te laat dat ik te ver van achteren zat. Het onvermijdelijke gebeurde. Er was een kleine valpartij in een bocht, waar ik gelukkig omheen kon rijden, en er ontstond een gat op een stuk waar de flink aangewakkerde wind tegen stond. Ik gaf alles wat ik nog over had maar kon de aansluiting niet meer maken en zag het langgerekte peloton langzaam uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Ik probeerde nog aan te pikken bij andere renners die er afgewaaid waren maar de teleurstelling was in mijn benen geslagen en hadden het tempo eruit verdrongen. Onze ploegleiderswagen kwam met vragende blikken achter de ramen langs maar er was geen tijd voor uitleg of toelichting. Zij moesten verder in de wedstrijd die voor mij binnen een paar minuten en onverwacht snel voorbij was. Dit werd nog eens benadrukt toen ik de man in de bezemwagen in het voorbijgaan naar me zag kijken en iets op een lijst zag schrijven. Zoiets van "nr.120 toedeledoki!"
Ik fietste het rondje rustig uit en poseerde me bij de finish in het zonnetje om de overige renners te zien finishen. Ik voelde me een voetballer die gewisseld in de dug-out teleurgesteld op het laatste fluitsignaal wacht. Jammer, maar volgende keer beter!
De kopgroep finishte en ook de rest kwam vervolgens in grote en kleinere groepen over de streep. De 2 Landen Koers zat erop en ik ging op zoek naar onze bus waar mijn ploegmaten inmiddels waren verzameld. Verhalen en ervaringen werden uitgewisseld zoals die van een onbekende renner die bij 1 van de wegversmallingen keihard op een paaltje was geknald. Het was vlak achter mij gebeurd, had het niet gezien maar wel de klap en het schuiven van carbon en metaal over het asfalt gehoord (mensenvlees is geruisloos). Minder schokkend maar zeker zo lullig was de diskwalificatie van Chris die tijdens de neutralisatie, ongetwijfeld buiten zijn schuld om, vóór de motoren was gekomen. De jury was onverbiddelijk en de wedstrijd bleek achteraf voor hem 1 grote chasse patat. Op jacht naar een klassering die hij nooit zou krijgen.
Na een snelle opfrisbeurt en verkleedpartij ging het een krap uurtje later weer richting de Randstad. Een ervaring rijker en een illusie armer zoals dat heet. Niet getreurd, in 2012 wordt alles anders en beter en in Someren-Eind gaan ze me zeker terugzien. Rehabilitatie, revanche. Genoeg redenen om terug te komen maar vooral omdat het een mooie koers is.
Mannen van Restore bedankt voor de ervaring en dames bedankt voor de steun en zorg en in het bijzonder mijn eigen meissie die me achter het stuur van de ploegwagen (en dus zo blij als een kind in een snoepwinkel) naar huis reed. Samen met het mooie weer zorgden jullie voor een mooie Brabantse dag. Graag snel weer!
Dit is net het echte wielrennen inderdaad..en op tv lijkt t dan toch weer makkelijker vlg mij! Heel anders dan het rijden van toertochten en zo; leuk om deze ervaringen te lezen
BeantwoordenVerwijderen