Ronde van Abbenbroek

Snelheidslimiet? Vandaag even niet!

Op bezoek bij de buren. Want na Zuidland vorige week was gister Abbenbroek aan de beurt. Een mooi rondje van 4 km met weinig bochten. Beetje smal af en toe maar verder geen moeilijke stukken.

Het weer viel gelukkig mee, op een paar druppels na bij het inrijden was en bleef het droog. Goed temperatuurtje en niet teveel wind. Kortom perfect fietsweer!

Deze keer weinig of geen afmeldingen dus een aardige groep van ongeveer 70 man aan de start.

De finishstraat was een 30 km zone. Maar goed dat we ons op zo'n afgesloten parcours niet aan de verkeersregels hoeven te houden anders werd het een saaie boel! Even voor de duidelijkheid en voor die racefietsers in het dagelijks verkeer en op de openbare weg die twijfelen. Er geldt géén maximum snelheid voor fietsers maar men dient zich wel te houden aan de maximum snelheden zoals vermeld op de zogenoemde A1-borden (rond, rode rand en zwart getal in het midden).

Tot aan de volgende zijstraat/zijweg want dan komt het geldende gebod te vervallen. Tenzij er weer zo'n bord staat enz. enz. Dit allemaal even terzijde want ik had een nummer op m'n rug en dan let ik dus niet op verkeersborden! De benen voelden goed, de moraal was opperbest en met een gezonde dosis wedstrijdspanning in de maagstreek stond ik aan de start. 

Nu ik de foto zie wel met een beetje nerveus koppie!

Het startschot is dan ook altijd lekker zolang ze het niet op je richten. Dan kan er tenminste gefietst worden. Dat stilstaan is maar niks, duurt allemaal vééél te lang.

We waren op weg met de teller van het rondebord op 10 dus dat was makkelijk aftellen. De finishstraat door en aan het einde links het dorp uit. Mooi breed asfalt en iedereen zocht zijn plekkie terwijl de snelheid flink omhoog werd geschroefd. Bij de start had de bel geklonken. Een beetje vreemde gewaarwording. Had de starter zich vergist en dacht hij dat het maar 1 rondje van 40km was i.p.v. 10 x 4? Was wiskunde niet zijn sterkste vak geweest op school? Gelukkig had ik deze keer wel geluisterd naar het praatje poep vooraf en had ik nog net verstaan dat er al gelijk bij de eerste doorkomst premies te verdienen waren.

Dat verklaarde de bel en de snelheid die naar het einde van die eerste rondje flink omhoog ging. Er werd dan ook al na 4 km meteen voluit gesprint. Dat was ik nou net van plan om voor het laatst te bewaren dus liet ze lekker hun gang gaan!
Het 2e, 3e en 4e rondje volgden. Ik kwam lekker op stoom en deed goed voorin mee. Het ging makkelijk en kon soepel met elke versnelling of demarrage meespringen. Ik kan de hoge snelheden al steeds makkelijker aan zonder naar adem te happen en met een pH van 5 in de benen! Na de 5e ronde liet ik mij iets verder naar achter zakken omdat ik naar mijn zin iets teveel in de wind had gereden. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen want nadat we weer het dorp uit waren, stond ik even later naast m'n fiets op het asfalt. Het was heel snel gegaan. Ik reed in het midden van het peloton, ongeveer halverwege toen 2 renners elkaar raakten, links van mij. De man in het blauw schoot naar rechts, vloog over zijn stuur en kwam met een ongelofelijke smak op het asfalt terecht. Precies voor mijn voorwiel! Mijn brein en lichaam schoten in de overlevingsstand en automatische piloot o.i.d. In ieder geval een mechanisme wat onbewust op gang komt in situaties van gevaar.
Remmen, sturen, een voet uit het pedaal. Allemaal dingen waar je niet eens bij nadenkt. De gedachte die in die paar tienden van seconden wel door m'n hoofd schoot was : Ooooooo, daar ga ik! Ik bereidde me al voor op een ongemakkelijke landing en misschien dat ik in een duizendste seconde me even zorgen heb gemaakt over de krassen op de lak van m'n fiets of een paar wielen als hoepels. Het viel uiteindelijk gelukkig mee. Op een of andere manier sprong ik van m'n fiets over de ongelukkige renner heen (later hoorde ik dat hij zijn sleutelbeen had gebroken en naar het ziekenhuis was afgevoerd) en landde zowaar weer op 2 voeten. Een kras op m'n onderbeen was de enige lichamelijke schade. Ook m'n fiets bleek het wonderbaarlijk goed te hebben doorstaan. Geen zichtbare schade die het fietsen onmogelijk maakte dus ik sprong er gauw weer op om de achtervolging op het peloton in te zetten. Alleen. En dat brak me op. Zonder een Cancellara in het peloton die de koers neutraliseert was ik niet bij machte om de rest weer in te halen. Ik zag ze langzaam steeds wat verder voor me rijden. Driekwart ronde bleef ik in de achtervolging voordat ik de gedachte om het op te geven toeliet in mijn hersenen en benen. Ik reed alleen door de finishstraat tussen het vele publiek door maar niet in de situatie die ik me had voorgenomen of had ingebeeld.    

Opbeurende woorden voor nr.10 na de finish

Ik reed nog een rondje door om een beetje bij te komen voordat ik mij afmeldde bij de jurybus.
Balen, balen! Met goeie benen eruit moeten is zeer frustrerend, dat kan ik wel zeggen. 

Maar goed, zo zit het wielrennen nou eenmaal in elkaar. Sometimes you win, sometimes you loose! En als het qua valpartijen hierbij blijft dan teken ik ervoor zeker als je ziet en hoort hoe het collega-fietsers de afgelopen week is vergaan. Startnummer 10 is wat mij betreft een slecht cijfer!

Maar volgende wedstrijd gaan we er gewoon weer tegenaan. Zonder angst, met goede moed vliegen we er weer vol in. Aanstaande woensdag mag het weer in mijn geboortestad Rotterdam. Nota bene 100 meter van m'n werk vandaan dus ik verwacht wel wat collega's achter de dranghekken (wat een illusie is gezien het a-sportieve karakter van de club).

Na de uiterst vriendelijke verkeersregelaars bedankt te hebben (ik mocht mijn auto op een mooi plekje langs het parcours parkeren) en weer in het bezit van mijn licentie (ingeruild voor mijn startnummer) werden alle spullen weer bij elkaar gezocht en ingepakt. We hebben nog even naar de elite staan kijken maar de trek in pannenkoeken bleek groter en we lieten het mooie Abbenbroek dan ook snel achter ons en gingen op weg naar huis.
       

de schade

Er was, net als in Zuidland, welgeteld weer één supporter aanwezig (die supportersclub wil maar niet van de grond komen, hahaha) maar wel de beste die ik me kan wensen : m'n eigen meissie! Dan kan je toch net een trappie harder. Uiteraard uitgerust met fototoestel en voor de foto's krijgt zij dan ook alle eer!